اشعار

مشکـین زلفـت شد سر خـط خـبرها            پـیـچـیـدگـیـش عـلت جـلـب نـظـرها

وقتی که حیدر باغبان باغ زهراست            قـطعا طبیـعی باشد اینگـونه ثـمرها

جلوه نـمـودی و از این جلـوه نمایی            گوشه نشین گـشتـند مجـموع قـمرها

در معرض تیـر نگـاهـت می‌نـشیـنم            تـأمـین امـنـیت کـنـد گاهی خـطرها

پـرواز در آب و هـوای سـامـرایـت            امـیــد و آمـال تــمـام بـال و پَـر هـا

دلـدادگی و دلـسـپــردن کــار مـاهـا

کـار تو هـم تـبـدیـل نـوکـرها به آقـا

غیر از در این خـانه‌ات جایی ندارم            من میـثـم عـشق شـمایم سر به دارم

ایـل و تـبـار و نـسل در نـسلِ تو آقا            هـسـتم غـلامت با همه ایل و تـبارم

مِی خوردم و میخـانه‌ها را رفتم امّا            سـر از خـمـار عـاشـقـیت بر نـدارم

ویرانه بودم تا نگاه تو به من خورد            از بــرکـتـش حــالا دلـی آبــاد دارم

از آن زمان که روزیم دست تو افتاد            سـکـه شـده الـحــمـدلله کـارو بــارم

رد کردن سائل ز درگاهت محال است

آقـا گـدایی از شـما اوج کـمال است

آقــا بــرای هــر دلـی دلـــدار بـایـد            وقـت کـرامت‌ها گـدا هـوشـیـار باید

چونکه ندارم در بساطم جـنس نابی            کـهـنـه کـلافـی بـر سـر بـازار بـاید

باده ز تاک عسکری گیراست خیلی            پس جـام آن سـاقـیِ کـهـنه کـار باید

طوری خرابت کشته‌ام که خود بسازی            این ساختن ورنه دو صد معمار باید

سر می‌دهـم پـای تو بی ‌اما، اگـرها            شـاید نـدارد حرف من، ایـنـبار باید

خانه دهی من را به شهـر سامرایت

یا که عنایت کن به ما رزق شهادت

قـطره شود واصل به دریـا آخر سر            مجـنـون بمـاند فـکـر لـیلا آخـر سر

جایی که درماندم صدا کردم حسن جان            نـوکـر بـیـارد رو بـه آقـا آخـر سـر

در ابــتــدای راهــم و بـایـد بــمـانـم            با لطـف زهـرا پـای تو تا آخـر سر

هـر سـال گـفـتم سـامـرای تو می‌آیم            امـا دوبـاره مــانـده‌ام جـا آخـر سـر

من اربعین هر جا سلامی عرض کردم            دادم سـلام بــر شـمـا را آخــر ســر

امـشب بـرای ما ابالـمـدی دعـا کـن

این مرتبه عجل فرج را تو صدا کن

کسی که ماه شب چـارده اسیرش بود            سرِ تمامی افلاک، سر به زیرش بود
کسی که دست خدا دستِ دستگیرش بود            هزار چشمۀ جوشان پی کـویرش بود

بهشتِ حُسن، گل حُسنِ بی‌نظیرش بود            صفات حضرت الله در ضمیرش بود
ببین که خانه هادی چه محشری شده است
بیا طلیـعـۀ مـیلاد عسگری شده است

تـمـام پـهـنـۀ عـالـم شـکـوفـه بـارانش            فـرشـته‌ها و مـلائـک طـلایـه‌دارانش
به وسعت دو جهان، خوان ریزه خوارانش            فـرشـتـه‌هـای خـداونـد هـمـجـوارانش
جـحـیم شعـله‌کـشان از فـراق یارانش            بهشت گـشته بهـشت از گل بهـارانش
به بارگاه سعادت، زمان هم عهدی ست
سرود اهل زمین، ذکر یا اباالمهدی ست

ز عرش، حضرت جبریل بر زمین پُل زد            ز فرش، دیده عالم به عرشیان زُل زد
لـبـم به مـدح گـل فـاطـمـه تـوسـل زد            دلـم به مـصحـف آیـات او تـفـعُّـل زد
شکوفه‌های سرشکم یکی یکی گل زد            مِیِ جـنون ز خروش تحـیرم غـل زد
دوبـاره خاص‌تـرین بنـدۀ خـدا شـده‌ام
کـبــوتـر حــرم امـن ســامــرا شـده‌ام

کـتاب نـوکـریم را مـرور کـردم بـاز            شکـسـتـه‌های دلـم را بلـور کردم باز
قـیـامـتی به دل اهـلِ نـور کـردم بـاز            به ذهنِ خلوتِ شعرم خطور کردم باز
ز صحن‌های حریمش عبور کردم باز            نگاه، مثل سلیـمان به مـور کردم باز
خمیده سرو قـدم، در حریم هجـرانش
چه خوب می‌شد اگر می‌شدیم مهمانش

به شوق و ذوق زیارت، دلم چه محزون شد            مسیلِ کـوثرِ چـشمم شریعۀ خـون شد
فراق دیدم و قـلبم دوباره مجـنون شد            کـتیبه‌های حرم آه… سِرِّ مکـنون شد
کبـوترم که غـریـبانه بـاز مدفـون شد            نگو که نوکرت از این حریم بیرون شد
دلم گرفته در این روزها برای حسن
خـدا کـند بـشود باز، سـامـرای حسن

با تو در نسل حسین ابن علی آمد حسن            شادمان از این ولادت بوده صد درصد حسن

تو شدی ابن الرضای سـوم این خاندان            پس نوشتم سامرا ابن الرضا، مشهد حسن

با دلیـل آقـای ما نامت حـسن بـرداشته            چونگه این خیل گدا، قطعاً می‌خواهد حسن

هیچ کس نشنیده که سائل به هر دینی، شود            از جوار مضجع تو دست خالی رد حسن

هشت جنت را اگر یکجا ببخشد حق به من            تو نباشی ارزنی حـتی نمی‌ارزد حسن

آن حسن که نه حرم، نه صحن، نه گلدسته‌ای            لااقل داری به عشق آن حسن گنبد حسن

خلق می‌گویند خورشید آمده روی زمین            وقـتی از کوچه شبـیه ماه می‌آید حـسن

تـلالـوء ‌نــور خــدایـی‌ حـسـن            جـمـال ذات کـبـریـایـی ‌حـسن
خـدا، خـدا‌، خـدانـمـایی‌ حـسن            ذکـر شـریف تو چـه‌ها می‌کند

“حسن‌ حسن” شور بپا می‌کـند

ای گـل خـوشـبوی عـلی‌النّـقی            مــیــوۀ مـیـنـوی عـلـی‌الـنّـقـی
آیــنــۀ روی عــلــی ‌الــنــقّــی            مـدیـنـه شـد مـدیــنـۀ دیـگـری
به یمن مـیلاد تو ای عـسکری

مـادر تو سـلـیـل و بابا، عـلـی            یــازدهـم جـلــوۀ بـابـا، عــلـی
یـا عـلـی و یـا عـلـی و یا عـلی            شکـر خـدا فـاطـمـه دلـشاد شد
کف بزن عـالـم حـسـن‌آباد شد

قبله حسن، مسجد و منبر حسن            کعبه حسن، منا و مشعر حسن
حـجِّ قـبــولِ حـیّ داور حـسـن            کعبه به طوف حرمت مشتری‌ست
حج حقیقی، حسن‌العسکری‌ست

یـا قـمـر ابـن قـمـر ابـن قـمــر            منکر نـور تو شود کور و کر
ای پــدر نــاجـی‌ نــوع بــشـر            به عالمی امن و امان از شماست
مهدی‌صاحب‌الزمان از شماست

جـمـال بی‌مثال ‌حق، ای‌ حسن            تـجـلّـی جــلال هـر پــنــج ‌تـن
پرده‌نشین باش گه از مرد‌ و‌ زن            نـور تو بـایست وسـاطـت کند
شیعه به عصر غیبت عادت کند

شـیــر درنــده شــده رام شـمـا            کـنـگــرۀ عــرش مــقـام شـمـا
هشت بـهـشت است بـنـام شما            پرنده روح تو محـبوس نیست
حـقـیقت امام مـحـسوس نیست

هـوایـی‌ام، مـرا بـبـر تـا حـرم            بـه خـانـۀ خـدا بـبـر، تـا حـرم
بـاز بـه سـامـرا بـبـر تـا حـرم            «ای حـرمت قـبلۀ حاجـات ما
یاد تو تـسبـیح و مناجـات ما»

دوبـاره مست‌ مست ‌مستم کنید            مـستِ میِ روز الـسـتـم کـنـیـد
با دو حسن، خـدا پـرستم کـنید            لـعــن بــنـی‌امــیّــه روی لـبــم
شکر خـدا، من‌ حسنی ‌مـذهـبم

سلام بر دو نـور در مشرقـین            سـلام بـر دو دلـبــر عـالـمـیـن
سلام ما بر حسن و بر حـسین            مـرغ دلـم بـه سـامـرا می‌رود
حسن به لب، به کربلا می‌رود

سلام بر خـسرو خوبان حسین            سلام بر شـاه شـهـیدان حـسین
سلام بر امـام عـطـشان حسین            ای که فلک از عطشت سوخته
داغ تـو را خـدا به دل دوخـته

محاصره‌ست ولی جای هیچ دلهره نیست            که نـور لَم‌ یَـزَلی قابل محاصره نیست

تنش اگرچه به ظاهر اسیر سامره است            نسیم عطر حضورش اسیر سامره نیست

کدام‌ بند و اسارت؟ که دست فضل کسی            چنین به میمنۀ روزگار و میسره نیست

بگـو به بحـث بیـایـنـد اهل شـایـعـه را            اگر که در دلشان ترسی از مناظره نیست

به زور حـیله و تحـریم و شایعـه، کارِ            کسی که کار دلش با خداست یکسره نیست

کسی که درس گـرفت از امـام یازدهم            به وقت حصر، گریزنده از مخاطره نیست

کسی که درس گـرفت از امام یـازدهم            به وقت جنگ در اندیشۀ مذاکره نیست

کسی که شیفتۀ زرق و برق سامری است            مـرام او که مـرام امـام سامـره نیـست

به حج نرفت و سفارش به اربعین فرمود            چنین گشوده به سوی ظهور، پنجره نیست

چـقدر درس گرفتیم از او ولی افسوس            هنوز سیـرۀ او نام هیچ کـنگـره نیست

تا کویرِ قم سراغ از ساحتِ دریا گرفت            آمدی و بر لـبِ ایـران تـبـسّـم پـا گرفت

آمدی و شـهـد شـد تـقـدیـرِ شـوره‌زارها            تا زمین شـیریـنیِ نـام تو را بـالا گرفت

خاک پایت شد! شبیه تک‌تکِ گل‌هایِ سرخ            آمد و زیـر قـدم‌های تو قـلـبم جـا گرفت

حضرت معصومه‌ای و چشم‌هایم فرش توست            با تو ایران رنگ و بویِ حضرت زهرا گرفت

سر به زیر و با وقاری! از حریم چادرت            لذّت و شیرینیِ حُجب و حیا معنا گرفت

تا ابـد شد خانۀ خـورشـید، بیت‌النّـورِ تو            ماه از لحن مناجات تو نورش را گرفت

حضرت أختُ‌الرضا ای‌کاش تأییدم کنی            دوستت دارم! بگو چشمت مرا آیا گرفت؟!

رو زدم بر دختر موسی بن جعفر بودنت            چون همیشه بهترین را دختر از بابا گرفت!

بـانـو به خـاک‌بـوسی‌تـان زائـر آمدم            از لـطـف بیـکـرانـه حـق ذاکر آمدم

بـار گـنـه بـه دوش تـمـنـا کـشـیـده‌ام            آلـوده بـوده لـیک کـنون طاهـر آمدم

قـبله‌نـمای شهر قمی قائمه به عرش            با سـینـه‌ای ز مهـر شما چـاکر آمدم

احرام بسته‌ام که طوافت کنم‌ ز شوق            با ذکـر یا کـریـمـه و یا فـاطـر آمـدم

دیدم‌ که ‌صبر درس ‌الفبای ‌عاشقی‌ست            عـاشق شدم به درگـه‌تان صابر آمدم

حالا کـریـمه‌ای و همه سـائلت شدند
حـوران جـنـتّان هـمگی مایلت شدند

تـو آمـدی و آبـروی کـشـورم شـدی            شیعه ‌شدم‌ ز یمن ‌تو، بال‌ و پرم شدی

حـبـل‌المـتـین من شـده‌ای‌ دخـتر امام            بهـر اصـول دین هـمۀ بـاورم شـدی

از مشهـد الرضا به‌ حـریم شما رسم            چو روز حشر شافعـۀ محشرم شدی

ره‌توشه‌ام ‌به ‌محضرتان سربه ‌زیری ‌است            تا مشتری اشک دو چـشم ترم شدی

گوید امام هـشـتم شیـعه به هر نفـس            فخریه می‌دهم که شما خواهرم شدی

با خّـط نـور بر سر ایوان قـم نوشت
آورده‌ای نـسـیم گـل یـاس از بهـشت

در شوره زار قم تو بهشت آفرین شدی            بر تشنه‌گان ‌این ‌کویر تو ماء معین شدی

تـا بـارگـاه قـربِ ‌خـدایی وسـیـلـه‌ای            یعنی ‌برای ‌قرب، تو حبل‌المتین ‌شدی

بـاب الـحـوائـجّـیِ پـدر را بـهـانـه‌ای            زهرای ‌دیگری تو به‌ این سرزمین شدی

مـن بـنــدۀ نــگــاه کـریـمـانــه تــوأم            تا قـبلـه‌گـاه دیدۀ عـیـن ‌الیـقـین شدی

نام تو زینت همه عالم چو فاطمه‌ست            یعنی تو چهل چراغ به ‌عرش ‌برین ‌شدی

بر شاه‌ طوس ‌خواهری، از نسل‌ کوثری
دریک کلام کوثر موسی‌بن جعفری

حال از مقدم‌‌ تو ببین روضه‌خوان شدم            تـا لایـق عـنـایـت و الـطـافـتان شـدم

زنهای قـم به پای شما گل فـشانده‌اند            من در غمی چو قـلۀ آتشـفـشان شدم

با عـزّت آمدی و دلم رفت تا به شام            تا راویت ز مجـلس نامحـرمان شدم

زینب کجا و مجـلس نامحـرمان کجا            من‌ روضه‌خوان چوب ‌و لب ‌و خیزران ‌شدم

چشمت ندیده است سری را به نیزه‌ها            همراه نیـزه سوی خـرابه روان شدم

دیدم ‌که ‌کودکی ‌به ‌روی ‌خاک‌ خفته ‌است
شرح فـراق با سر ببریده گفته است

بی‌بی چه گویم از غم و اندوه بیشمار            از ماجرای تشنگی و طفل شیرخوار

بی‌بی چه گویمت ز اسارت به سوی شام            از طعنه‌های و هلهله از ظلم نیزه‌دار

بی‌بی چه گویمت ز غم ‌و غصۀ‌ رباب            از ظلم و جـور نسل یهـودی نابکار

بی‌بی چه گویم از شرر و آتش عدو            از روی بام بر سر زینب که عهده‌دار

بوده کـفیل دخترکانی که از عـفـاف            هاجر به‌پای محملـشان بوده پرده‌دار
بی‌بی به ‌قم شکسته نشد حرمت شما
وای از دل شکـسته زهـرای کـربلا

تویی که از نفست لفظ یار شیرین است            نگار گر که تو باشی نگار، شیرین است

قرار بوده از اول به هـدیه جـان بدهـیـم            زمان بگو و مکان که این قرار شیرین است

اگـر بـنـاسـت بــمـیـرم بـرایــتـان بــانـو            تمام عـمـر شـود انـتـظـار شـیرین است

قـدم زدی به دیـاری که شوره می‌بـارید            ز یمن مقـدمتان شـوره‌زار شیرین است

غم از سـرم به سر آمد شدم مدیـنـۀ غـم            اگر شوی به غمم غمگسار شیرین است

اگر به دار جـنـونـم کـشـنـد از غـمـتـان            به خطً خون بنویسم که دار شیرین است

غبار راه تو بانو ز شهـر سـاوه گـذشت            در آن دیار پس از آن انار شیرین است

دعـا نما که بـبـیـنـیـم رقـص تـیـغ دو دم            که رقص خصم کشِ ذوالفقار شیرین است

نزول کـرده‌ای، ای آیـه‌های روشن من            خوش آمدی به خرابه؛ بهـار گلشن من

بـنـفـشــه زار تـنـم آمــده بـه اسـتـقـبـال            هزار و نهصد و پنجاه زخم بر تن من

تـو بـارگـاه تـنـت آسـمـان پـنـجـم شـد!            بیا که سر بگـذاری به خـاک دامن من

هماره تـولـیت گـیـسـوی تو بـا من بود            شدند باد و سـنـان و شـراب دشـمن من

به بوریای تو تا حشر غبطه خواهم خورد            دوبـاره دسـت بـیـنـداز دور گـردن من

همیشه صوت تو، آویز گوش های من است            اگر چه پنجۀ غارت، شده است رهزن من

ز ضرب سیلی دشمن فقـط همین گویم            بلندتـر شـده حـالا صـدای شـیــون مـن

مرا به قـصـد فـدک می‌زدنـد قـنـفـذهـا            شبیه فاطمه بوده است جان سپردن من

خرابه نه، حرم من رواق علقـمه است            که عرش شانۀ ساقی شده است مدفن من

ﺷـﻜـﻮﻫﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺧـﺘـﺮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ            ﺳﺮﯼ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﻫـﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﻦ ﻭ ﺳﺎﻟـﺶ ﻏـﻨﭽﻪ می‌ﺯﺩ            ﻭﻟﯽ ﮔﻞ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﻠﺒﯽ ﻣﻬـﺮﺑﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﻣـﯿـﺎﻥ ﻫـﻖ ﻫـﻖ ﻭ ﻻﻻﯾـﯽ ﻭ ﺍﺷـﮏ            ﺩﻭ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻩ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ

زبـان بـسـته اگر چه در قـفـس بود            کـبـوتـر بـود، حـسّ آسـمـان داشت

ﻧـﻪ ﯾـﺎﺭ ﻭ ﯾـﺎﻭﺭﯼ، ﻧـﻪ ﻫـﻢ ﺯﺑـﺎﻧـﯽ            ﻧﻪ ﻫـﻢ ﺑـﺎﺯﯼ ﻣـﯿﺎﻥ ﻛـﻮﺩﻛﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﺳـﺮ ﺑــﺎﺯﺍﺭ ﺷــﺎﻡ ﻭ ﻛـﻮﭼـﻪ‌ﻫـﺎﯾـﺶ            ﻧﻪ ﺍﺯ ﺳﯿﻠﯽ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻃﻌﻨﻪ ﺍﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ

دقیقاً " مثل ﺯﻫـﺮﺍ ".... ﺭﺍﻩ می‌ﺭﻓﺖ            ﺳﻪ ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺩ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﻫﻤﯿﻦ ﻛﻪ ﻟﺐ ﺯ ﻟﺐ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺩﻕ ﻛﺮﺩ            ﺯ ﺑﺲ ﻟﺐ ﺟﺎﯼ ﭼﻮﺏ ﺧﯿﺰﺭﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﺗـﻨﯽ ﺗُـﺮﺩ ﻭ ﺷـﻜـﺴـﺘﻪ ﻣﺜـﻞ ﺷـﯿـﺸـﻪ            ﻛﻪ ﯾﻚ ﺧﻂ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻧﺶ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﺑـﻨـﻔﺶ ﻭ ﺯﺭﺩ، ﻧﯿـﻠﯽ، ﺍﺭﻏـﻮﺍﻧﯽ ....            ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻛﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ

ﺯﻥ ﻏـﺴـﺎﻟﻪ ﺭﻭﯾﺶ ﺁﺏ مـی‌ﺭﯾﺨـﺖ            ﻭ ﺁﯾـﻪ ﺁﯾـﻪ ﻛـﻮﺛـﺮ ﺑـﺮ ﺯﺑـﺎﻥ ﺩﺍﺷـﺖ

بیت الغـزل هر غـزل ناب رقـیه است            خورشید علی‌اصغر و مهتاب رقیه است

«نزدیک‌ترین راه به الله حسین است»            نزدیک‌تـرین راه به ارباب رقیه است

در بــاب بــرآوردن انــواع حـــوائــج            یک باب خدا دارد و آن باب رقیه است

در زاویۀ عـرش خدا قاب بزرگی ست            نامی که شده زینت این قاب رقیه است

در خلـوت خود معـتکـفـند اهل محبّت            در مسجد این طایفه محراب رقیه است

دردانـۀ اربـاب که با دست ابا الـفـضل            از چشمۀ کوثر شده سیراب رقیه است

حـاجـت طـلـبـیـدنـد از او عـالـم و آدم            زیرا که فقط مهر جهان تاب رقیه است

کنارِ زخم‌هایت زخمِ من انگار چیزی نیست            به جانِ چشمِ تو این چشم‌های تار چیزی نیست

ندارم آب؛ وقت شستشویت اشک‌هایم هست            ولی پیشِ سرت انگار این رگبار چیزی نیست

نپرس اینقدر، از من نیمۀ تاریکِ ماهم چیست؟!            خسوفم را تماشا کن؛ نکن اصرار، چیزی نیست

نخواه از دخترت تا روسری بردارد از مویش            که زیرِ سایۀ این چادرِ گلدار چیزی نیست

نبین بر گونه‌ام حکّاکیِ ذکرِ عـقیقـت را            به دستِ ساربان یک شب شدم بیدار، چیزی نیست

نپرس از گوشواره، از النگو، از گلوبندم            فقط یک چند باری رفته‌ام بازار، چیزی نیست

به هرکس خیمۀ سوغات را می‌گشت می‌گفتم            ببین گوشِ مرا؛ دست از سرم بردار؛ چیزی نیست

گلِ سرخِ بدون ساقه در گلدانِ سرنیزه!            نبین پای مرا؛ این زخم‌های خار چیزی نیست

حــالـم بــدون تـو تــمـاشــایـی نـدارد            جز تو کسی در قلب من جایی نـدارد
آن قـدر خـوبـی به تمام شـهـر گـفـتـم            من دلـبـری دارم کـه هـمتـایـی نـدارد

دست خدا! دستی بگیر از رعیت خود            از رعـیـتی کـه جـز تو آقـایـی نـدارد
تـهـذیـب شـرط اول دیـدار یـار اسـت            بـیـچـاره چشم من کـه تقـوایـی نـدارد
از ندبه‌های مادرم هر جمعه پیـداست            غـیـر از ظـهـور تـو تـمـنـایـی نـدارد
بـا هــر فــراز نـاحــیـه بـایـد بــبــارد            چـشـم بــدون گــریـه کـارایـی نـدارد
با دوری‌ات حالم شبیه آن یـتیـمی‌ست            کـه سـالــیـان ســال بــابــایـی نــدارد
جـان یـتـیـمی کـه خـرابه منـزلش شد            بـابـا بــیـا طـفـلـت دگـر نـایـی نـدارد

امشب دلم تنگ است و غم بسیار دارم
یـابن الحسن با عـمه جانت کـار دارم

امشب که هـستم دعـوت باب الحوائج            دم می‌زنـم از سـاحـت بـاب الحـوائـج
شرمنـده‌ام از اینکه خیـلی کـم سرودم            در باب فـهـم و عـفّـت بـاب الحـوائج
هر جا کـم آوردم نـشستم رو به قـبـله            دادم سـلامـی خـدمـت بـاب الحـوائـج
شکـر خـدا هـمـواره کـارم راه افـتـاد            در سایـه سـار رحـمـت باب الحـوائج
مَــرَّ بِــنــا، اَلْـلَـیــلَـتَـیـنَ مِـن مــحــرم            یـعـنـی رسـیـده نـوبت باب الـحـوائـج
ای کـاش عـزرائیـل جانـم را بگـیـرد            در روضه‌های حضرت باب الحوائج

زانـو زدم در محـفـلش قـیـمت گـرفتم
من از رقـیـه بـارها حـاجـت گـرفـتـم

انـسـیـه، حُسنـا، هانـیـه، حورا رقـیـه            آئـیـنـه دار حــضـرت زهـــرا رقــیـه
با چـادری که بر سرش دارد همیـشه            حُجـب و حیـا را می‌کـنـد معنـا رقیـه
با ربـنـایـش عـطـر کـوثر می‌فـشـانـد            هـر شـب ســر ســجــادۀ بـابـا رقــیـه
دل می برد گرچه حسین از خلق عالم            دل مـی‌بـرد از «دلـبـر دلـهـا» رقـیـه
حبل المتین از ریشه‌های چادر اوست            امـیـد شـیـعــه روز وانــفــسـا رقــیـه
با خود بهـشتم می‌برد فـردای محـشر            تـرسـی نـدارم در قــیـامـت بـا رقـیـه
حلال مـشکـل‌هـا شـده، از کـار دنـیـا            دارد گـره وا می‌کـنـد هـر “یـارقـیـه”

نـامش شـبـیــه نـام زهرا گـریـه دارد
داغ رقـیـه بیـش از این‌ها گـریه دارد

سوگـند می‌خوریم به قـالو بلای عشق            سوگند می‌خـوریم به بدرالدجای عشق
ما زنده‌ایم زنده به حال و هوای عشق            خانه به دوش و دربه‌در کوچه‌های عشق

تابید نـور رحـمـت حـق؛ نور سرمدی
مـســتـیــم بـاز از جـلـوات مـحــمـدی

یک جلوه کرد و بت کده را تار و مار کرد            یک یاعلی که گفت هزاران شکار کرد
با غمزه‌ای زمین و زمان را دچار کرد            لب تا گشود مـیـکـده‌ها را خـمار کرد
هـستـیم در لوای تو ای بت شکن‌ترین
خاکیم زیر پـای تو ای بت شکـن‌ترین

آورده‌انـد تـا که تو را با تـمـام عـشـق            باید که سجده کرد به قدر و مقام عشق
پا‌ شد هـزار مـرتـبه بر احـترام عشق            تازه گرفته رنگ خودش را قوام عشق
تو آمـدی که رحـمـت بـی‌حـد بـبارد و
نام عــلـی بـه آل مــحــمــد بــبــارد و

در چـارده مـسـیـر تـویی مـقـتـداتـرین            تکـیـه به کوه قـامت تو زد ستون دین
ای مـنـتـهـای قـدرت حـق زیر آستـین            بر لحـظه‌های خلـق تو پیـوسته آفـرین
دسـتی بکـش که بـاز دلـم مـبـتـلا شود
یک دم بزن که خاک دلـم کـیـمیا شود

دسـتـی بـکـش به روی سر ما نـدارها            عالـیـجـنـاب این‌هـمه شـب زنـده‌دارها
بــرهـم زدی بـسـاط دل بـی‌قــرارهــا            جمعـنـد دور روی تو امـشب نگـارها
خورشید و ماه معـتکـف بر جـمال تو
ریـزه‌خـوریم بـر سـر خـوان بـلال تو

شیعه که جام مستیتان را به لب گرفت            حالا بساط نوکریش روز و شب گرفت
شایسته بود شیعه از اینجا لقـب گرفت            تو آمدی و مذهب ما یک نسب گرفت
تا زنــده‌ایــم، عــاشـق آل مـحــمـدیــم
مـا بــنــدگـان صــادق آل مـحـمــدیــم

آقام شد که نوکـریم رنگ و بو گرفت            نوکـر شـدم که زنـدگـیـم آبـرو گـرفت
من هرچه داشتم همه چشمان او گرفت            شکر خدا که دعای دلم مو به مو گرفت
می‌خـواستم گـدای تو باشم فقـط همین
ای‌کاش من برای تو باشم فقـط هـمین

بهـشت، منتـظـر آن شکـوهِ سرمد بود            بهـارِ دلـشدگـان، حـضرتِ محـمد بود

یـگـانـه اسـوۀ اخــلاق؛ اســوۀ خـوبـی            تـمـامِ عـمـر، بـه آزادگـی مـقــیّـد بـود

صدای آمدنِ کیست، بر بسیـطِ زمین؟            خداست یا که نبی؟، یک جهان، مردد بود

بسی خجسته و نیکوست، روزِ آمدنش            و پایکوبیِ عـشاق، خارج از حـد بود

چقدر شأن و مقامش فراتر از دنیاست            ز نسلِ نور، نِکو رو، به نامِ احمد بود

همیشه و همه‌جا، صاحبِ کمال و جلال            میـانِ سلـسـلـۀ عـابـدان، سـرآمـد بـود

نه این‌که هـم‌ردۀ اولیای پیـش از خود            که پـیـشـوای همه انـبـیاء، محـمـد بود

ای چشـمۀ مهـتاب چه ذاتی چه جلالی            آئـیـنـۀ ذاتـت نـگـرفـتـه اسـت، زوالـی

ای صاحب کُرسّی فـقاهت نفـست گرم            تا روز قـیـامت، دمِ عـلـمـت مـتـعـالـی

از دایـرۀ شـبـهــه و تـشـکــیـک درآیـد            یک ذره یقینت برسد گر به « غزالی«

بی‌جلوۀ چـشـمـت، نـبـرد راه به جـایی            هم دشمن مبغـوض تو، هم شیعۀ غالی

( ما افقهَ مِن جعـفرِ) دشـمن سنـدی شد            در مدح تو از، جـانب اشـبـاحِ رجـالی

ای مدرسه و منبر و محراب و مراجع            افتاده به پـای تـو، چـنـان مـیـوۀ کـالـی

شد صاحب فـیض از دم تو جابر حیان            شاگرد کـلاس تو، « ابو حـمزه ثمالی «

بی فیض تو علامه شدن کار محالی‌ست            ای مَشیِ بلندت، به جهان رو به تعالی

ای پـاسـخ آمـادۀ هـر پـرسـش دشــوار            در ذهن فـقـیهـانه نـمانـده است سـؤالی

در رگ رگ هر مأذنه هر روز سه دفعه            با لطف تـو، جـاری شـده، آواز بـلالی

باران شده سرمست تو ای ابر کرامت            ای کاش ببـاریـد، بر این کـاسـۀ خـالی

صد شکر که در پای تو یکریز زبان ریخت            طبع من دلـسوختـه، بـا این کر و لالی

بـوی عـطـر از قـدم شاه جهان می‌آید            در گـلـستـان غـزل با هـیجـان می‌آیـد
شب میلاد شد و خواب زمستانی رفت            در بهاران، تب خورشید زمان می‌آید

آسمان مهـر به دامـان زمین می‌پـاشد            نبض خامـوش زمین با نوسان می‌آید
ساحل و بوسۀ دریا به لبش شورانگیز            لـؤلـویی از دل دریـای نـهـان مـی‌آیـد
آیه در شأن حضورش شده نازل؛ به به!            در دل سـورۀ احـزاب، عـیـان می‌آیـد
خنده بر صورت جبریل نشسته، زیرا            قاصدی خوش خبر از سوی جنان می‌آید
مادری چشم به راه است و جهانی پیگیر            شور عشقی به جهان وقت اذان می‌آید
مـطـلـع شعـر شده نـام مـحـمد امـشب            بـر زبـان قـلـمـم شـعـر روان مـی‌آیـد
غنچه خـندان شود و مـاه نمـایان باشد            هرکجا نـام و نـشانش به زبـان می‌آید

چهره انگار… نه، انگار ندارد، ماه است            این چه نوری‌ست که در چهرۀ عبدالله است؟

این چه نوری‌ست که تاریکی شب را برده            دل مـرد و زن اقــوام عـرب را بُـرده

این چه نوری‌ست که پُر کرده همه دنیا را            راهـی مـکـه نـموده‌ست یـهـودی‌ها را

جریان چیست؟ فقـط اهل کتاب آگاهـند            همه انگشت به لب خیره به عبداللهـند

همه حیرت زده، نوری که معما شده است            چند وقتی ست که در آمنه پیدا شده است

شور تا در دل انس و ملک و جن افتاد            چـارده کـنـگـره از کـاخ مـدائن افـتـاد

غیر از این هر خبری بود فراموش شد و            ناگـهـان آتش آتـشـکـده خـاموش شد و

طـالـع نـیـک امـیـران جـهـان بـد افتاد            ته جـام همه‌شان عکـس مـحـمد افـتاد!

طفل همراه خودش بوی خوش گل آورد            مـثـنـوی رام شد و رو به تـغـزل آورد

چهـره آرام، زبان نـرم، قـدم‌ها محـکـم            قامتی راست، تنی معـتدل، ابرویی خم

گـفتم ابرو، نه! دو تا قـوی سیاه عاشق            که لب سـاحـل امـن‌ند ولی دور از هـم

لـب بـــالایــی او آب بــقــاء کـــوثـــر            لـب پــائــیـنـی او آب حــیــات زمــزم

دست، تفـسـیرگر خیـرالامـور اوسطها            آنچه کرده ست کرامت نه زیاد است نه کم

چون «لما» زینت «لولاک خلقتُ الافلاک«            هم نگین است به انگشت فلک هم خاتم

دخـتـرش از سه زن برتر عـالـم برتر            هـمسرش هم رده با آسیه است و مریم

قدر او را ولی افسوس که «من لم یعرف«            علم او را ولی افسوس که «من لم یعلم«

هرچه گفـتیم کم و منزلتش بیشتر است            پیش او خوارترین معجزه شق القمر است

هرکه با نیـتی از عـشق محـمـد دم زد            »دست غیب آمد و بر سینۀ نامحرم زد«

محرم راز، علی باشد و باشد کافی‌ست            جمع دست علی و دست محمد کافی‌ست

و علی معنی « اکملت لکم دینکم» است            شاهد گـفـتۀ من خـطـبۀ قرای خُم است

منـکـران شـاهد عـیـنی غـدیرند! دریغ            سـنـد بیـعـت خود را بپـذیـرند؟! دریـغ

بـاز از خـصلت او با دگـران می‌گـوید            آنچه در بـاطن او دیـده عـیان می‌گوید

پیش پیری که به جنگاوری‌اش می‌بالد            از جـوانـمردی سردار جـوان می‌گوید

«سود در حُبّ علی است و زیان در بغضش«            با عرب باز هم از سود و زیان می‌گوید

حرف این است: « فهذا عـلیٌ مولاکم«            یک کلام است که با چند بیان می‌گوید

آن صبح رو که مطلع شعرم جبین اوست            موسی به دین اوست و عیسی به دین اوست

هر حلقه حلقه حلقۀ آن گـیـسوی شبـش            آورده است سـلـسلـه‌ای را به مذهـبـش

پیـچـیـدگی زلفـش، حل الـمسائـل است            با عقل و عشق، نیم نگاهش معادل است

زانو زده ست منطق و عرفان برابرش            حکمت نشانده فـلسـفه را پای مـنـبرش

اسـتـاد حـل مسـئـله با غـمـزه می‌شـود            درد دلـش دعــای ابـوحـمـزه مـی‌شـود

هرکس که دیده جذبۀ او را موافق است            بهلول مبتلا به جنون نیست، عاشق است

از عـطر او بهـار گرفـته است شمه‌ای            شیخ الائـمه است، چه شـیخ الائـمـه‌ای

او هـرچه داشـتـه سـر پـیـمـان گـذاشته            از جان گذشته‌ای‌ست که از جان گذاشته

آتـش زدنــد پـشـت در او کـه ســال‌هـا            پـشـت در تــمـامـی‌شـان نـان گـذاشـتـه

آن قدر صادق است که از رزق بچه‌هاش            بـرداشـتـه، بــرای یـتـیــمـان گـذاشـتـه

حق گـفـته‌ام اگر که بگـویم پیمبر است            از خود به ارث بس که مسلمان گذاشته

هر مجتهد که دست به دامان او زده‌ست            در اجـتـهـاد، دسـت به قـرآن گـذاشـتـه

دشـمن اگر که تـرس نـدارد از او چرا            این قـدر در بقـیع، نـگـهـبان گـذاشـته؟

آن قـدر ساده است حـریـمش که فاخته            از شـش جهـت امـام شـشم را شناخـته

بـاید تو را بـالاتـر از بـالا صدا کرد            باید تو را والای بـی‌هـمتا صـدا کرد
ای رحــمـة لـلـعـالــمـیـن مـا مـحـمـد            ای بی‌کران باید تو را دریا صدا کرد

ثبت است بر طـاق فـلـک نـام بلـندت            مثل خـدا بـاید تو را یکـتـا صدا کرد

ما حلقه بر گوشیم پس یعـنی هـمیشه            مولای من باید تو را مولا صدا کرد
نام تو نـقـش خـاتـم پـیـغـمـبـران بـود            باید تو را «یس» تو را «طه» صدا کرد
از بـین لب‌هایت هـزاران مـاه بـارید            هر بار که زهرا تو را بابا صدا کرد
بر موج غم نوح نبی، موسی به دریا            نام تو را وقت عروج عیسی صدا کرد

نـام تو حـلال تـمـام مـشـکـلات است
راه نجـات مـؤمـنین و مـؤمنات است

از جـملۀ پیـغـمبران سر می‌شوی تو            یعنی که از خلقت فراتر می‌شوی تو
تـو خـاتـم پـیـغــمـبـرانـی یـا مـحــمّـد            با حـاصل آن‌هـا بـرابـر می‌شـوی تو
وقتی خـدا زهـرا به تو بخـشید یعـنی            سر رشتـۀ آیـات کـوثـر می‌شـوی تو
«معـراج تازه ابـتدای راهتان است»            بـین حـرا وقـتی پیـمبـر می‌شـوی تو
در کـوچه‌های قـلب ما با خـنده‌هـایت            پرواز تا خـورشید را پر می‌شوی تو
آقا هنوز عطرت میان شهر جاری‌ست            با سیب زهـرایی معـطر می‌شوی تو
جان تو و جان علی نفسی است واحد            وقتی که با حـیدر برادر می شوی تو

نام علی وقتی که از نامت جدا نیست
گاهی محمد را علی گفتن خطا نیست

همتایت ای والای بی‌هـمتا عـلی بود            مولای مولا تو، به ما مولا علی بود
بـالاتـر از بـالاتـر از بـالا تـو بـودی            بـالاتـر از بـالاتـر از بـالا عـلی بـود
زیـباتر از زیـباتر از زیـبا تو بـودی            زیبـاتر از زیبـاتر از زیـبا عـلی بود
ما از لب حق گوی تو این را شنیدیم            چرخیده حق دور علی، هر جا علی بود
این نور را بعد از تو حتی کور هم دید            حق با علی حق با علی حق با علی بود
وقـت جـدایی در شب مـعـراج حـتی            ذکر خـدا هم با رسولـش یا عـلی بود
در چـین پـیـشانـیت غـم پـیـدا نمی‌شد            در لشکـر تو یا محـمـد، تا عـلی بود

شکـر خـدا نام عـلی ذکـر لب ماست
عشق علی و فـاطمه نان شب ماست

عشق تو در جان علی، در جان زهراست            عشق تو ایمان علی، ایمان زهراست
ای سر لـولا بـین لبـخـند تو مـسـتور            مستور لبخند تو در رضوان زهراست
نـور خـدا جـاری‌ست در پـیـشانی تو            روی تو بـدر کامل تـابـان زهـراست
یک قطره از آب وضویت را گرفتیم            دیـدیـم آری، کـوثـر قـرآن زهـراست
خـیلی گـرفـتارم ولی این بـار را هـم            آقا قـبولم کن، بگو مهمان زهـراست
وقـتی شـما مـهـمان زهـرائـیـد یعـنی            امیـد عـالـم سفـره احـسان زهـراست
قـبـر شهـید بی‌پـلاک خـفـته در رمل            پائـین پـای تـربت پـنـهـان زهـراست

بـاید که بر بـالای هر مـنـبر بگـوئیم
تو یـادمـان دادی به او مـادر بگـوئیم